TERUGBLIK OP DE STAKING

“We zijn zelf maar met volle auto’s gaan rijden”

TERUGBLIK OP DE STAKING

“We zijn zelf maar met volle auto’s gaan rijden”

Het jaar 2020 begon met stakingen in de technische groothandel. In verschillende bedrijven werd vanaf 6 januari het werk neergelegd. Bij Technische Unie zou de staking uiteindelijk drie weken duren, vooral in DC en OP Strijen. Waar ging het om? Wat was de impact en hoe zijn we eruit gekomen? Vier betrokkenen vertellen.

De aanleiding

“Er waren al een tijd cao-onderhandelingen gaande tussen de vakbonden en de Werkgevers Technische Groothandel”, vertelt Angelo Schraauwen, DC Manager Strijen. “Die onderhandelingen liepen niet goed. Vooral op het gebied van ploegentoeslag en salaris kwamen de partijen maar niet dichter bij elkaar. Tegen het einde van 2019 werd steeds duidelijker dat er acties aan zaten te komen. De oproep tot staking kwam in de eerste week van januari. Tientallen collega’s gaven daar gehoor aan. Sommigen waren na een of twee dagen weer terug. Anderen hebben het drie weken volgehouden.

Achteraf bleek dat er binnen Technische Unie al langer onvrede was. En dat ging over meer dan de cao. Vooral over het overwerk, dat men als structureel zag. En misschien ook over het gebrek aan aandacht voor deze kwesties. Mensen hadden persoonlijk verschillende redenen om te staken. Maar daar kwamen we eigenlijk pas tijdens en na de staking achter. Op het moment zelf konden we niks meer doen om er iets aan te veranderen. De geest was uit de fles.”

De impact

“Na een paar dagen kregen klanten in mijn cluster geen spullen meer geleverd”, vertelt Bauke Span, industrie­vertegenwoordiger VK Gouda. “Dus die belden boos op. We konden wel uitleggen wat de oorzaak was, maar het probleem konden we niet oplossen. En het probleem werd steeds groter. We moesten complete orders opnieuw in bestelling zetten. En we zijn zelf maar gaan rijden. Sommige collega’s hebben zes volle auto’s of aanhangers per dag opgehaald bij leveranciers en weggebracht naar klanten. Dat werkte even, maar niet lang. Ik heb klanten huilend aan de lijn gehad die echt verder moesten. Er zijn ook klanten naar de concurrentie gegaan, we zijn sommige klanten definitief kwijtgeraakt.

Ondertussen stapelde het werk in DC Strijen zich op en ben ik met een groot aantal collega’s uit het land gaan helpen. Op de afdeling Lang heb ik meegedraaid op retouren en later bij het orderpicken en het inruimen van orders. Ook hebben we zo’n 300 tweemeterbakken, die niet weggereden konden worden, terug in de voorraad gezet. Uiteraard na de nodige training. Ik heb daar in Strijen veel met collega’s gepraat. Sommige niet-stakers hadden de eerste twee dagen nog wel wat begrip voor de stakers. Maar toen de staking steeds langer duurde, sloeg dat om in boosheid.”

Het einde

“De niet-stakers en de stakers kwamen tegenover elkaar te staan”, herinnert HR Adviseur Melanie Faber zich. “De niet-stakers moesten tien keer harder werken, collega’s moesten bijspringen en de klanten werden niet bediend zoals ze van ons gewend waren. Vanuit HR hebben we nagedacht hoe beide groepen na de staking weer bij elkaar konden komen. Want de emoties liepen aan beide kanten hoog op. We hebben een roadmap gemaakt en een plan van aanpak met een grote rol voor de leidinggevenden. Waarbij we veel ruimte hebben gegeven aan iedereen om zijn ei kwijt te kunnen. We hebben de stakers apart genomen en hun verhaal laten doen, gezegd dat ze welkom waren.

Met de niet-stakers zijn groepssessies geweest om ze voor te bereiden op de terugkeer van de stakers. We zijn met leidinggevenden in gesprek gegaan over hun rol. Want ook bij hen zat veel emotie, maar het was ook zaak dat zij het proces kalm zouden begeleiden. Aan iedereen was de boodschap: laat je emotie buiten de werkvloer, heb respect voor elkaar, we moeten het samen doen. Ik denk dat hierdoor de terugkeer uiteindelijk soepel is verlopen. Ieders mening mocht er zijn, iedereen heeft een podium gekregen.”

“Aan iedereen was de boodschap: laat je emotie buiten de werkvloer, heb respect voor elkaar, we moeten het samen doen”

Het vervolg

Uiteindelijk kwamen de bonden en de WTG op 5 februari tot een onderhandelingsresultaat en is de nieuwe cao met terugwerkende kracht op 1 januari 2019 in werking getreden. In de loop van 2020 is in DC Strijen het overwerk onder controle gekomen. “Operationeel hebben we elkaar gevonden en zijn we beter gaan presteren”, zegt Angelo Schraauwen.

“In het najaar van 2020, traditioneel de piekperiode, is er niet overgewerkt. De staking is in DC Strijen geen gespreksonderwerp meer. En ik hoop dat we met elkaar zo veel hebben geleerd en verbeterd, dat we nooit meer een staking hoeven mee te maken.”

Op weg naar een nieuwe cao

“De staking is een zwarte bladzijde in de lange historie van Technische Unie”, zegt algemeen directeur Jan Ferwerda. “Niet twee dagen, maar drie volle weken is er gestaakt. Dat is ongekend, onnodig en heeft veel schade veroorzaakt, zowel bij onze klanten als bij ons.

De WTG heeft destijds gefocust op het afsluiten van een cao die voor iedereen acceptabel was. Tegelijkertijd zie ik ook dat we te weinig oog hebben gehad voor het feit dat de operatie niet liep zoals het moest. Maar staken is nooit de oplossing, met elkaar in gesprek blijven wel.”